Monday, December 29, 2025
12302025 tue
Ang yabang mo kasi di ka nagpautang.
Sunday, December 28, 2025
12292025 mon out na sa staycation
Kidney issues.
Saturday, December 27, 2025
Demonitization.
Bakit gusto ni Sen Robin Padilla sunugin na ang 1000 pesos na ginawa ng Bangko Central mula 2020 hanggang 2025
✅ Mga Advantage ng Pag-invalidate / Pag-phase out ng ₱1,000 bills (2020–2025 issue)
1️⃣ Forced Exposure ng Hoarded Cash
• Ang mga nag-imbak ng malaking halaga ng ₱1,000 (lalo na galing sa kickbacks, corruption, illegal activities) ay mapipilitang lumabas.
• Hindi na sila puwedeng “tumahimik lang” at hintayin ang panahon.
• Either ipapalit nila (may paper trail) or mawawalan ng value ang tinago nila.
👉 Ito ang pinaka-sakit sa corrupt: forced decision.
⸻
2️⃣ Automatic Accountability Mechanism
• Kapag may malaking volume ng ₱1,000 na ipinalit, madaling itanong:
• “Saan galing?”
• “Bakit naka-hoard?”
• Hindi na kailangan ng raid o whistleblower—sila mismo ang lalabas.
👉 Self-incrimination by necessity.
⸻
3️⃣ Cash-Based Corruption Becomes Risky
• Ang ₱1,000 ang pinaka-common denomination sa:
• kickbacks
• SOP
• lagayan
• election money
• Kapag alam ng lahat na puwedeng ma-invalidate ang denomination, bababa ang tiwala sa cash hoarding.
👉 Deterrence effect, kahit sa future corruption.
⸻
4️⃣ Liquidity Shock sa Illicit Money
• Ang mga may dirty money ay mapipilitang:
• bumili ng real estate
• bumili ng ginto
• ipasok sa financial system
• Lahat ng ito ay mas madaling ma-monitor kaysa cash sa vault.
👉 Illicit cash is weakest when it moves.
⸻
5️⃣ Mas Madaling Monitoring ng Money Flow
• Dahil specific denomination + specific years ang target:
• hindi apektado ang buong ekonomiya
• hindi biglaang demonetization
• Mas surgical, mas data-driven.
👉 Hindi chaos, kundi controlled squeeze.
⸻
6️⃣ Psychological Pressure sa Power Holders
• Kahit hindi pa nila ipinalit ang pera:
• may panic
• may mistrust
• may internal cracking
• Ang mga magkakasabwat ay maghihinalaan kung sino ang unang lalabas.
👉 Corruption networks collapse from inside.
⸻
7️⃣ Public Signal ng Political Will
• Malinaw ang mensahe:
“Hindi kami naglilinis ng pangalan, nililinis namin ang pera.”
• Tataas ang public trust kung maayos ang execution.
⸻
8️⃣ Pro-Active, Not Reactive
• Hindi naghihintay ng kaso.
• Hindi umaasa sa testimonya.
• Systemic solution, hindi personality-based.
👉 Ito ang tunay na reform—hindi presscon.
Ginawa na itong approach sa ibang bansa:
• 🇮🇳 India (2016)
Invalidate ₹500 & ₹1,000 to flush out black money and corruption.
• 🇪🇺 Eurozone / European Central Bank (2016–2019)
Phased out €500 note due to money laundering risk.
• 🇸🇬 Singapore (2014)
Stopped issuing SGD 10,000 note to curb illicit cash use.
• 🇨🇦 Canada (2000)
Withdrew CAD 1,000 bill linked to organized crime.
• 🇬🇧 United Kingdom (2010)
Banned use of €500 note due to criminal misuse.
Bottom line:
High-denomination cash has been invalidated or phased out before to fight corruption, hoarding, and dirty money
——-
Source:
Senate Resolution No. 192 (20th Congress)
• Filed on December 2, 2025 by Sen. Robinhood “Robin” Padilla
• Title: “Resolution urging the Bangko Sentral ng Pilipinas (BSP) to review and consider the demonetization of one-thousand peso (₱1,000) banknotes issued from January 1, 2020 to September 30, 2025.”
12282025 sun staycation
Gmail.
Bonbon
SINUMBONG NG MGA KAPITBAHAY SA DSWD ANG ISANG NANAY DAHIL ARAW-ARAW NIYANG SINISIGAWAN AT PINIPILIT MAG-ARAL MAGLUTO, MAGLABA, AT MAG-BUDGET ANG 7-YEAR-OLD NIYANG ANAK HANGGANG MADALING ARAW. BAWAL ANG LARUAN, PURO TRABAHO. PERO NAPALUHOD ANG SOCIAL WORKER NANG MAKITA ANG MEDICAL RECORD NG NANAY
Alas-dos ng madaling araw. Rinig sa buong barangay ang sigaw ni Elena.
"Bonbon! Ilang beses ko bang sasabihin sa'yo?! Huwag mong iiwan ang sinaing! Masusunog 'yan!" sigaw ni Elena.
Rinig din ang iyak ng 7-anyos na si Bonbon.
"Mama... antok na po ako... masakit na po ang kamay ko sa pagkukula..." iyak ng bata.
"Tumayo ka dyan! Magbanlaw ka! Paano kung wala ako?! Sinong maglalaba ng brief mo?! Tatanda kang dugyot?!"
Galit na galit ang mga kapitbahay.
"Sobra na talaga 'yang si Elena," bulong ni Aling Marites. "Walang awa sa anak. Halimaw! Hindi pinatutulog ang bata. Pinaglalaba, pinagluluto, tapos tinuturuan pa mag-budget ng kuryente sa gabi. Bawal maglaro! Tatawag na ako ng DSWD bukas!"
Kinabukasan, dumating si Miss Reyes, isang Social Worker, kasama ang mga Tanod.
Pagpasok nila sa maliit na bahay, naabutan nila si Elena na pinagagalitan na naman si Bonbon habang namamalantsa ang bata. Nanginginig ang kamay ng bata sa bigat ng plantsa.
"Mrs. Elena Cruz!" sita ni Miss Reyes. "Itigil niyo 'yan! May report kami ng Child Abuse. Sobra naman yata ang ginagawa niyo sa anak niyo! 7 years old pa lang 'yan, ginagawa niyo nang katulong!"
Namumutla si Elena. Payat na payat ito at malalim ang mata. Nakahawak siya sa ulo niya na parang laging masakit.
"Huwag niyo kaming pakialaman," matigas na sabi ni Elena. "Disiplina lang ito."
"Disiplina?!" sigaw ni Miss Reyes. "Alas-dos ng madaling araw, naglalaba?! Ang bata, dapat naglalaro! Dapat nag-aaral! Kukunin namin si Bonbon. Hindi ligtas ang bata sa poder niyo. Unfit mother kayo!"
Hinawakan ni Miss Reyes si Bonbon para isama.
"Huwag po!" iyak ni Bonbon, yumakap sa binti ng nanay niya. "Huwag niyo po kunin si Mama! Magaling na po ako magluto! Hindi na po ako susunog ng kanin! Mama, sorry na po!"
Tinulak ni Elena si Miss Reyes palayo. Pero dahil sa pwersa, biglang nawalan ng balanse si Elena.
Bumagsak siya sa sahig. Namimilipit sa sakit ng ulo.
"Aray... ang sakit..." daing ni Elena.
Nahulog mula sa hawak niyang folder ang ilang papel.
Pinulot ito ni Miss Reyes. Akala niya listahan ng utos sa bata.
Pero nanlaki ang mata ng Social Worker nang mabasa niya ang laman.
MEDICAL CERTIFICATE
Patient: Elena Cruz
Diagnosis: Glioblastoma Multiforme (Brain Tumor) - STAGE 4
Prognosis: 3-4 Weeks to live.
Napatingin si Miss Reyes kay Elena na ngayon ay inaalalayan ni Bonbon.
"Ma? Okay ka lang Ma? Kukuha ako ng tubig at gamot, alam ko na kung saan nakalagay!" mabilis na kilos ni Bonbon. Sanay na sanay na ito.
Napaluhod si Miss Reyes sa tabi ni Elena. Nanginginig ang kamay niyang hawak ang medical record.
"Misis..." bulong ni Miss Reyes, tumutulo ang luha. "May... may taning na ang buhay niyo?"
Tumango si Elena habang umiiyak.
"Isang buwan..." garalgal na sabi ni Elena. "Isang buwan na lang ang mayroon ako, Miss Reyes. Wala kaming kamag-anak. Walang tatay si Bonbon. Walang kukuha sa kanya."
Hinawakan ni Elena ang kamay ng Social Worker.
"Kaya ko siya 'tinotorture'... kaya ko siya pinapahirapan... dahil kailangan niyang matutong mabuhay mag-isa bago ako mamatay."
Humagulgol si Elena.
"Masakit sa akin, Miss Reyes! Sobrang sakit na makita ang anak kong nahihirapan imbes na naglalaro! Durog na durog ang puso ko tuwing umiiyak siya sa antok! Pero mas hindi ko kakayanin na mamatay akong iiwan siyang walang alam! Pag nawala ako bukas, sinong magsasaing para sa kanya? Sinong maglalaba? Sinong magsasabi sa kanya kung paano pagkasyahin ang barya?"
Tumingin si Elena kay Bonbon na nag-aabot ng tubig.
"Naging halimaw ako sa paningin niya... para maging Survivor siya pag wala na ako."
Natahimik ang buong bahay. Ang mga kapitbahay na nakiki-usyoso sa bintana ay nag-iyakan. Si Aling Marites na nag-report ay napaupo sa hiya.
Niyakap ni Miss Reyes si Elena.
"Sorry po... sorry po hindi ko alam..." iyak ng Social Worker. "Napakadakila niyo po..."
Lumapit si Bonbon. "Ma? Bakit kayo umiiyak? Diba sabi mo Bawal Umiyak, Bawal Mahina?"
Pinunasan ni Elena ang luha ng anak. Nginitian niya ito—sa wakas, isang malambing na ngiti.
"Anak... graduate ka na. Ang galing-galing mo na. Marunong ka na sa lahat. Pwede ka nang maglaro bukas."
"Talaga Ma?" tuwang-tuwa na tanong ni Bonbon.
"Oo anak. Kasi... handa ka na."
Sa natitirang mga araw ni Elena, tinulungan siya ng DSWD at ng mga kapitbahay. Hindi kinuha si Bonbon. Hinayaan nilang magkasama ang mag-ina hanggang sa huling hininga.
At nang mailibing si Elena, nakita ng lahat si Bonbon—7 years old, nakatayo sa harap ng puntod. Hindi gusgusin. Malinis ang damit na siya mismo ang namalantsa. Busog dahil siya ang nagsaing. At matapang na humaharap sa mundo, dala ang training ng isang inang ibinigay ang huling lakas para masiguradong hindi maliligaw ang anak kahit wala na siya.
---
Isang buwan ang lumipas mula nang mailibing si Elena.
Tahimik ang bahay, pero hindi ito napabayaan.
Araw-araw, gumigising si Bonbon nang mag-isa. Nagsasaing. Nagwawalis. Naglalaba ng sariling damit—eksakto kung paano itinuro ng nanay niya.
Pero tuwing gabi, bago matulog, nauupo siya sa gilid ng kama at kinakausap ang hangin.
“Ma… tama po ba ‘yung budget ko ngayon?” bulong niya.
“Ma… hindi po nasunog ang kanin.”
Isang araw, bumalik si Miss Reyes dala ang ilang papeles. May pamilyang handang mag-alaga kay Bonbon—maayos, mabait, may kaya.
“Bonbon,” mahinahong sabi ni Miss Reyes, “gusto ka nilang ampunin.”
Ngumiti ang bata. Hindi malungkot. Hindi rin takot.
“Pwede po,” sagot niya. “Pero pwede po bang dalhin ko ang apron ni Mama?”
Napaiyak si Miss Reyes.
Sa bagong bahay, unang gabi pa lang, nagtaka ang bagong ina.
“Bonbon, hindi mo kailangang maglaba ngayon. Bata ka.”
Umiling ang bata.
“Okay lang po. Sabi ni Mama, ang marunong sa gawaing-bahay… hindi naliligaw kahit saan mapunta.”
At sa maliit na kwarto, habang yakap ang lumang apron, mahina niyang ibinulong:
“Ma… buhay po ako. Nakaya ko.”
Dado Banatao
Challenge yourselves.
Friday, December 26, 2025
Recession.
Robert
Huwag mong kainin.
12272025 sat install submeter
Dado Banatao
Thursday, December 25, 2025
12262025 fri recv. sss funeral claim
Pagkaka iba ng patronage politics at totoong governance.
Every Christmas, both Davao City and Pasig City give out holiday packs. But when and how they do it shows a sharp difference between patronage politics and real governance.
In Davao, Christmas packs linked to the Duterte family are usually given out on or right around Christmas itself, through large public gatherings. People travel to one place, line up for hours, and wait. Crowds can reach tens of thousands, while only around 10,000 to 15,000 packs are available per distribution. Some people receive help. Many don’t. The whole process is public and centered on the Duterte dynasty.
In Pasig, Christmas packs are distributed weeks before Christmas, not on the day itself. The city government delivers them house-to-house or by barangay schedule, based on a verified list of residents. Each household is entitled to one pack. This system reaches hundreds of thousands of families, roughly 300,000 to 360,000 households, quietly and systematically.
That timing matters. Giving packs before Christmas means families can plan ahead. They can stretch their budget, prepare food, and spend the actual holiday at home with less stress.
On the other hand, giving packs on Christmas Day turns aid into a last-minute scramble, where people must choose between lining up for help or being with their families.
This highlights the real difference. Davao’s system makes people show up, wait, and hope on the holiday itself. Pasig’s system respects people’s time and dignity, treating help as something people receive in advance, not something they chase.
The verdict is clear as Christmas day. Pasig’s approach is far better. It is fairer, calmer, safer, and reaches vastly more people. Most importantly, it removes politics from the act of giving. You get help because you are a resident, not because you showed up early, endured the lines, or stood under the shadow of a political family.
In plain terms, Davao’s system feels like charity from the powerful, while Pasig’s system works like a right owed to citizens. And in a democracy, systems that end patronage and replace it with quiet, reliable public service are not just better. They are what good governance is supposed to look like.





















