Ito ang buhay sa bus.
Hindi ko ito napapansin dati. Napakadali kasing balewalain ang mga tao. Sino ba sila? Karamihan sa kanila’y mga pasaherong sasakay at bababa sa kung saan man. Mga taong malamang ay hindi ko na muling makikita pa.
Madalas, pagod na pagod akong sasakay pauwi. Tapos na naman ang isang araw ng mga klase, proyekto at miting. Panibagong deadline, problem set at readings. Karaniwan na sa akin ang sumalampak sa isang upuan sa gawing likuran at mapraning kaiisip na ang dami na namang dapat gawin.
Pero ngayon, tuwing igagala ko ang aking tingin sa loob ng bus bago dumukot ng pamasahe, namumulat ako sa isang katotohanan: bawat isa ay may kanya-kanyang problema, bawat isa ay may kanya-kanyang patutunguhan.
Ang bus ay may buhay. Ang buhay ay isang bus.
Pero walang biyaheng langit.
Wala.
Sayang.
Traffic pa naman.
No comments:
Post a Comment