Ako si RJ.
Thirty-two.
Taga-Taguig. May isang anak, isang misis, at isang pangarap:
ang makapag-ipon ng pangkabuhayan bago tumungtong ng 40.
⚓ Waiter sa Barko – Buhay Pero Walang Pahinga
Crew ako ng isang kilalang cruise ship.
Hindi glamoroso gaya ng iniisip ng iba.
Bilang waiter, ang shift ko ay parang walang katapusan —
Breakfast set-up pa lang, pawis na.
Lunch rush, dinner service, post-cleaning.
Pagod na katawan, ngiti pa rin sa guest.
Walang off. Wala.
Kung makalusot ng 6 na oras na tulog, jackpot na.
Pero sa gabi…
Doon ako nakakapagpahinga — at doon din nagsimula ang problema ko.
🥃 “Inom Lang Para Makalimot”
Pagkatapos ng duty, deretso kami sa cabin ng tropa.
Tawanan. Kwentuhan.
Siyempre, may alak.
Sabi nila:
“One shot lang pre, para makalimot sa pagod.”
Una, pang-distress lang.
Hanggang sa naging gabi-gabi.
Hanggang sa tinotopak ako kapag wala akong alak.
Ang tanging pahinga ko, naging bisyo.
Una, normal pa.
Pero dumating ang mga signs:
• Sumasakit ang tiyan ko kapag hindi ako nakainom.
• Madali akong mapagod, kahit konti lang ang kilos.
• Nagiging iritable ako kahit maliit na bagay.
Pero pinapalusot ko lang.
Sabi ko:
“Wala ’to. Pagod lang.”
Hanggang isang gabi, pabalik na ako sa cabin —
Pagdaan ko sa security deck, tinawag ako.
🚨 Breathalyzer Check
“Random breathalyzer test, sir.”
Hindi ko alam kung matatawa ako o matatakot.
Pero nung bumuga ako sa machine…
Tumunog. Pula. Over the limit.
Sabi ng officer,
“You’re over 0.04. Alcohol is strictly prohibited outside designated bar hours.”
Biglang bumigat ang katawan ko.
Kinabukasan, pinatawag ako.
Company violation. Immediate repatriation.
Wala nang paliwanag.
Wala nang awa.
Wala nang second chance.
✈️ Pauwi. Bigla. Walang Pasabi.
Hindi ako nakapagpaalam sa mga kaibigan ko sa barko.
Basta sabi lang:
“Pack your things. You’re going home in the morning.”
Sa eroplano, para akong bingi.
Tahimik ang lahat, pero ang isip ko — maingay.
“Paano si misis? Paano si baby? Paano na ang utang ko sa bahay? Paano ako babalik?”
🏥 Mas Mabigat Pa Sa Termination: Diagnosis
Pagdating sa Pinas, pinuntahan ko ang lokal na doktor para makapagpa-clearance — umaasa pa ring makakabalik.
Pero ang sabi ng results:
Fatty liver. Borderline cirrhosis.
At ang dahilan?
Matagal at sunod-sunod na pag-inom ng alak.
Ang totoo?
Hindi ako umiinom para magpakasaya.
Umiinom ako para makalimot.
Pero ang hindi ko alam, habang nilalasing ko ang problema ko —
Nilalason ko na rin ang sarili ko.
Hindi sa alak matatagpuan ang pahinga.
Hindi sa tagay matatapos ang stress.
Hindi mo malulunod ang lungkot sa alak — pero pwede kang lunurin nito nang buhay pa.
🔔 Para sa Kapwa Ko Crew
Kung iniisip mong pampalipas oras lang ang pag-inom sa barko,
isipin mo ‘to:
Isang breathalyzer lang ang pagitan mo sa repatriation.
Isang bote lang ang layo mo sa sakit na walang lunas.
Isang gabi lang ang pwedeng sumira sa kontratang pinaghirapan mo.
Ngayon, nasa Pinas ako.
Nasa maintenance ako ng isang fast food habang nagpapagaling.
Hindi na glamorous, hindi mataas ang sweldo.
Pero araw-araw, binabayaran ko ang pagkakamali ko.
At araw-araw, pinipilit kong maging mas mabuting tatay at asawa.
Hindi ko na maibabalik ang kontrata.
Pero maibabalik ko pa ang sarili ko.
At kung may isa akong gustong gawin…
’yun ay ipaalala sa mga bagong crew:
Ang lakas mo, gamitin mo sa pagtitiis, hindi sa tagay.
Ang pahinga mo, dapat walang kapalit na sakit.
Ang pangarap mo, ‘wag mong ilublob sa baso.
#seafareradvice #kamarinovlog #kamarinostories #ofwgoals #seamantips #barkolife #cruise #jobsearch #ofwlife
No comments:
Post a Comment