The Myth of pure authorship.

 The Myth of Pure Authorship

Ang dami kong ideas.

As in, sobra. Yung tipong habang naghuhugas ng pinggan, may script akong nabubuo sa utak.

Pero pag tinype ko?

Wala. Nawala lahat. Para akong nagka-amnesia.

That’s when I realized:

Hindi pala ako writer.

Creator ako. Visionary. Ideator.

Yung utak ko, punong-puno ng kwento. Pero yung kamay ko, tamad magsulat. O baka takot lang talaga.

Then dumating si AI.

At hindi ko na kailangang magpanggap.

"The Myth of Pure Authorship"

Lagi nating iniisip na ang tunay na manunulat — siya lang dapat ang gumawa ng lahat.

Dapat solo. Dapat raw. Dapat hand-written.

Pero tanong ko lang: Kailan pa naging requirement ‘yun?

Paano yung may speech writer?

Paano yung may ghost writer?

Paano yung mga songwriter na binubuo lang ang melody pero may lyricist na katulong?

Galing pa rin sa kanila ang puso — yung AI lang ang tumulong mag-ayos ng sentence.

Same with me.

I didn’t use AI to replace my brain.

I used it para tulungan akong mailabas ang laman ng utak ko.

Real Talk

Hindi ako magaling sa grammar.

Hindi ko alam kung kailan ako maglalagay ng em-dash, or kung double space ba dapat after a period.

Pero alam ko kung paano ako magpapa-iyak ng audience.

Alam ko kung anong eksena ang sumasapol.

Alam ko kung paano gumawa ng kwentong hindi mo makakalimutan.

And now — sa tulong ni AI — kaya ko na ‘tong sabihin nang buo.

Hindi Ito Panloloko

Hindi ako nagnanakaw ng ideya.

Hindi ako nagpapasulat ng buhay ng iba.

Ang ginagawa ko ay bumubuo ng sariling mundo —

at nagpapasalin sa AI.

Kahit ang pinakamagaling na direktor, may scriptwriter.

Kahit ang author, may editor.

Kahit ang presidente, may speech writer.

Ako?

May AI co-writer.

Pero ako ang director.

Ako ang pinanggalingan ng vision.

Ending ko?

Hindi ako nahihiya.

Masaya ako — kasi sa wakas,

naririnig na rin ang boses ng mga hindi marunong mag-type ng maganda.

Creator ako.

At ito ang panahon ko.

Kahit may kasamang robot.