Kaya ko pala

 I WAS IN TEARS WHEN COCO MARTIN WAS INTERVIEWED BY BIANCA GONZALES.

May mga kwento talagang hahawak sa puso mo at hindi ka bibitawan.

May mga linyang parang hindi mo lang narinig — kundi naalala mo rin lahat ng sakit na pinagdaanan mo.

At may mga tao talagang kapag nagsalita ng katotohanan, ramdam mo kahit hindi mo sila kilala.

Nung pinakinggan ko ang interview ni Bianca Gonzales kay Coco Martin…

hindi ako basta na-inspire.

Naiyak ako.

Niyakap ako ng bawat salita niya.

At parang narinig ko yung sarili ko —

yung sarili mong kwento, kwento ng kaibigan mo, ng pamilya mo,

at kwento ng bawat Pilipino na nagtatangkang umangat kahit ilang beses nang binagsak.

Kasi minsan, hindi mo kailangan ng motivational speaker.

Kailangan mo lang makarinig ng kwento ng taong dumaan sa impyerno, pero nagpatuloy.

At ito ang sinabi ni Coco Martin…

“Totoo yan. Pag nandun ka sa stage, lahat ng tao dadaan sa rejection pag nalagpasan mo na yun, at babalikan mo siya, dun mo masasabi na yun pala ang pinakamasarap na stage.

Unang-unang acting experience ko, minura ako ng director ko. 2A and 200 kaming talent nun sa isang commercial, dahil hindi talaga ako marunong umakting. First commercial ko eh. Nung ma-acting akong ganyan, kinukunan ako, nagmumotor-motor ako, okay. Nung nilipat yung camera sa harapan ko, at mukha close-up eh, syempre nakikita ko lente. Ano’ng nangyari ngayon? Nagalit kasi wala akong mata, hindi kasi hindi ako marunong umarte. Kinat, minura ako ng director. Syempre napahiya ako, daming talent eh. Kasi pinapapalitan ako. Eh, mabuti na lang wala sila makuha ang kapalit ko dahil 2A.

Pero sabi kong nun, mula nun hanggang ngayon, hindi ko siya tinik na parang, ayoko nang maranasan yun. Yun yung nagpatibay sa akin. Yun yung ginawa kong pundasyon. At sinabi ko nung araw na yun, ayoko nang maulit yun. Kasi ang sakit, ang sakit, ang sakit sa loob. May mapahiyak at mamura ka. At syempre, magkasing edad lang kayo, di ba? Tapos parang datingan ko, pinakabobo sa lahat. Sabi ko nun, ayoko nang mangyari.

Every time na nagkakaroon ako ng opportunity, magtrabaho, sabi kong gano’n talaga nag-aaral ako. Tinitignan ko yung mga veteran actors, sabi kong paano sila umarte. Hanggang later on, checking ako yung director, paano nagbibigay, nagbumuestra siya, kung ano yung gagawin, yung description, yung eksena. Yung writer, paano kinocorrect yung mga eksena, binubuo. Hindi ko akalain na yun pala yung proseso. Nakuha na ko ngayon. Nadaig ko pa na nag-aaral ako.”

Habang binabasa mo yung mga salita niya…

may parte ba sa’yo na parang bumalik sa panahon na napahiya ka?

Yung moment na pinagdudahan mo ang sarili mo?

Yung oras na tinawag kang “hindi magaling,” “hindi sapat,” “hindi pwede”?

Kasi lahat tayo may ganung stage.

The stage where…

 • pinagalitan ka ng boss mo,

 • sinigawan ka ng manager mo,

 • trinato kang wala kang kwenta,

 • hindi ka pinili,

 • hindi ka napromote,

 • hindi ka tinanggap,

 • hindi ka pinanigan,

 • hindi ka sinabayan.

At madalas…

sa harap ng maraming tao ka pa nadurog.

Kaya nung narinig mo siya,

may kung anong parte sa puso mo na kumirot.

Kasi rejection is not just a moment.

It is a wound.

Pero sabi ni Coco…

kapag nalampasan mo ‘yun,

BABALIKAN MO AT SASABIHIN MO:

“Yun pala ang pinakamasarap na stage.”

Bakit?

Kasi doon ka nabasag.

Doon ka natuto.

Doon ka tumibay.

Kaya ang daming OFWs ang napaiyak dito.

Kaya ang daming empleyado, blue-collar workers, call center agents, nurses, factory workers, seafarers, freelancers, entrepreneurs, creators — kahit sino —

lahat sila naka-relate.

Kasi bago sila magtagumpay, bago sila kumita, bago sila ma-promote, bago sila umangat…

MINURA MUNA SILA NG BUHAY.

OFWs know this pain the most:

Yung unang araw mo abroad,

hindi glamor ang bumungad — kundi takot.

Yung unang trabaho mo,

hindi papuri ang narinig — kundi mali, mali, mali.

Yung unang boss mo,

hindi pasasalamat — kundi mura.

Yung unang sahod mo,

hindi saya — kundi kulang.

Yung unang linggo mo,

hindi pag-asa — kundi pag-iyak.

Pero nandito ka ngayon.

Bakit?

Kasi kahit minura ka,

kahit napahiya ka,

kahit tinawag kang mahina,

kahit pinagdudahan ka ng lahat,

HINDI KA TUMIGIL.

At yun ang nagdala sa’yo rito.

REJECTION IS NOT YOUR ENEMY. IT IS YOUR ARCHITECT.

Coco said it clearly:

“Yun yung nagpatibay sa akin.

Yun yung ginawa kong pundasyon.”

The world rejected him not because he was weak —

but because he was being shaped.

And this is the truth for every Filipino:

🌧️ Your failures?

Pundasyon yan.

🌧️ Your embarrassments?

Hinubog ka niyan.

🌧️ Your rejections?

Yun ang trainer mo.

🌧️ Your “hindi ka magaling”?

Yun ang nagtulak sa’yo para maging magaling.

Walang Pilipinong naging matagumpay na hindi muna napahiya.

Walang OFW na naging matatag na hindi muna umiyak.

Walang pangarap na naging totoo na hindi muna sinabihang imposible.

Kapag nalampasan mo na lahat ng sakit,

lahat ng mura,

lahat ng hiya,

lahat ng pagkakamali,

lahat ng rejection…

DARATING ANG ARAW NA BABALIKAN MO LAHAT NG ‘YAN AT SASABIHIN MO:

“Salamat.

Kasi kung hindi mo ako binasag,

hindi niya ako mabubuo.”

Kung sino ka man ngayon!

OFW ka ba?

Taga-pinas?

Nagtatrabaho?

Nag-aaral?

Nangangarap?

Nagsisimula?

Nagsusulat?

Nagtitinda?

Nagtitiis?

Ito ang tandaan mo:

Hindi rejection ang dahilan ng pagkatalo mo.

Rejection ang dahilan ng pagkapanalo mo.

Hindi ka binabagsak para masaktan.

Binabasag ka para tumibay.

Hindi ka minamaliit para bumagsak.

Minamaliit ka para mapatunayan mong kaya mo.

Hindi ka sinigawan para umatras.

Sinigawan ka para lumaban.

Hindi ka ipinahiya para tumigil.

Ipinahiya ka para hindi mo na maranasan ulit.

At kapag dumating na ang araw na malaman mo ang halaga ng prosesong ito…

Dun mo masasabi:

“Yun pala ang pinakamasarap na stage.”

At katulad ni Coco Martin,

darating ka sa punto ng buhay mo na masasabi mong:

“Hindi ko akalaing kaya ko pala.

Hindi ko akalaing dito ako dadating.

Hindi ko akalaing lahat ng sakit…

yun pala ang nagturo sa’kin kung paano maging ako.”

#fblifestyle #paldonaire #paldonairemindset