Siksikan sa check-in counter ng Royal Sky Airlines sa NAIA.
Mahaba ang pila, mainit ang ulo ng mga pasahero, at abala ang lahat.
Sa unahan ng pila, aligaga si Nanay Soling, 65 anyos.
Suot niya ang isang lumang jacket, kupas na pantalon, at rubber shoes na halatang marami nang napuntahang bansa.
“Ma’am, sobra po kayo ng 3 kilos,” sabi ng Ground Stewardess kay Nanay Soling.
“Kailangan niyo pong magbawas o magbayad ng excess baggage fee.”
Namutla si Nanay Soling.
“Naku, Ineng. Wala na akong extra money. Sakto lang pamasahe ko pauwi ng probinsya. Sige, magbabawas na lang ako.”
Binuksan ni Nanay Soling ang kanyang balikbayan box sa gitna ng pila.
Isa-isa niyang inilabas ang mga pasalubong—ilang lata ng Spam, corned beef, lotion, at sabon.
Masakit para sa kanya na iwan ang mga ito.
“Sayang naman… paborito pa naman ito ng apo ko,” bulong niya habang yakap ang mga delata.
Sa likuran niya, nakapila sa Business Class Lane ang sikat at maarteng artista na si Bella Salvador.
Naka-shades ito kahit nasa loob ng airport, may bitbit na designer bag, at napapaligiran ng mga alalay.
“Oh my gosh! Ang tagal naman!” reklamo ni Bella nang malakas.
“Bakit kasi pinagsasama ang economy at priority sa iisang area? Ang babaho ng mga kahon!”
Tiningnan ni Bella si Nanay Soling na namomroblema sa delata.
“Excuse me, Manang!” sigaw ni Bella.
“Pwede bang bilisan mo? Yung Spam lang na ’yan, pinanghihinayangan mo pa? I can buy ten boxes of that! Kung walang pambayad ng excess, huwag kasing magdala ng basura!”
Nagtawanan ang mga alalay ni Bella.
“Oo nga naman, cheap,” bulong ng isa.
Yumuko si Nanay Soling sa hiya.
“Pasensya na po, Ma’am. Inaayos na po.”
“Bilisan mo!” irap ni Bella.
“Nakaka-delay ka ng flight eh! Time is gold para sa aming mga sikat!”
Habang pinapagalitan ni Bella ang matanda, biglang nagkagulo sa entrance ng airport.
Nagtakbuhan ang mga Security Guard.
Gumilid ang mga Airport Police.
May dumating na convoy.
Bumaba ang isang lalaking naka-suit—gwapo, matangkad, at mukhang napakapowerful.
Siya si Mr. Richard Tan, ang bilyonaryong may-ari ng Royal Sky Airlines.
Nakita ito ni Bella.
Agad siyang nag-ayos ng buhok at nagtanggal ng shades.
“OMG! Si Richard Tan!” kilig na sabi ni Bella.
“Kilala ko ’yan! Nag-sponsor siya sa movie ko dati. Wait, babatiin ko. Baka ma-interview pa kami together.”
Lumakad si Richard papalapit sa check-in counter.
Hinarang ni Bella ang daan niya.
With her best smile, sinabi niya:
“Hi, Sir Richard! It’s me, Bella! Remember? I love your airline, pero sana lang po pagsabihan niyo ’yung mga low class passengers na huwag humarang sa—”
Hindi tinapos ni Richard ang pakikinig.
Nilampasan niya si Bella, parang hangin lang.
Dire-diretso siyang lumapit kay Nanay Soling.
Napatigil si Nanay Soling sa paglalabas ng corned beef.
Nagulat ang lahat nang lumuhod ang bilyonaryo sa harap ng matandang OFW.
Kinuha ni Richard ang kamay ni Nanay Soling na puno ng kalyo at nagmano nang buong paggalang.
“Nay…” malambing na bati ni Richard.
Nanlaki ang mata ni Bella.
Nalaglag ang panga ng mga Ground Stewardess.
“Anak?” gulat na sabi ni Nanay Soling.
“Bakit nandito ka? ’Di ba nasa meeting ka?”
Tumayo si Richard at tiningnan ang mga delata sa sahig.
Nakita niya ang lungkot sa mata ng ina.
“Nay,” sabi ni Richard,
“bakit po kayo nagbabawas? ’Di ba sabi ko sa inyo, gamitin niyo ang Private Jet? Bakit nag-commercial flight pa kayo at nag-economy?”
“Eh anak,” nahihiyang sagot ni Nanay Soling,
“ayokong maka-abala. Saka gusto kong maranasan ulit ’yung pakiramdam ng mga kasabayan kong OFW. Namimiss ko ’yung simpleng buhay.”
Tumingin si Richard sa Ground Stewardess na namumutla.
Pagkatapos, kay Bella na gusto nang lamunin ng lupa sa hiya.
Kinuha ni Richard ang mga delata at ibinalik sa kahon.
“Nay, huwag na kayong magtipid,” sabi niya nang malakas para marinig ng lahat.
“Kahit ilipad niyo pa ang buong grocery store, ayos lang. Huwag niyong intindihin ang excess baggage fee. Dahil sa papel, ako ang CEO… pero ang totoo—IKAW ANG MAY-ARI NG EROPLANONG ITO.”
Humarap si Richard sa mga tao.
“Ang nanay ko po ay namasukan bilang Domestic Helper sa Hong Kong ng 20 years.
Ang bawat lata ng Spam na ’yan, ang bawat padala niya—iyan ang ginamit ko para makapagtapos at maitayo ang kumpanyang ito.
Kaya sa airline na ’to, Reyna ang nanay ko.”
Binalingan niya si Bella.
“At ikaw, Ms. Bella… narinig ko ang sinabi mo sa nanay ko.”
“S-Sir Richard… I didn’t know… joke lang naman ’yun…” utal-utal niyang paliwanag.
“Sa susunod na insultuhin mo ang mga pasahero ko—lalo na ang mga OFW na nagpapakahirap magbitbit ng pasalubong para sa pamilya nila,” malamig na sabi ni Richard,
“iba-ban kita sa lahat ng flights namin. Doon ka sumakay sa bangka.”
Kinuha ng mga staff ang bagahe ni Nanay Soling.
Wala nang tinimbang.
Wala nang binawas.
Inalalayan ni Richard ang kanyang ina papunta sa VIP Lounge.
“Tara na, Nay. First Class na po kayo.
At ’yung delata? Ipapabili ko na lang kayo ng bago sa pupuntahan natin.”
Naiwan si Bella sa pila—
pinagtitinginan, pinagtatawanan,
at higit sa lahat… overweight sa kahihiyan.
No comments:
Post a Comment