Kaya mo rin.

"NAG-AARAL AKO HINDI PARA PATUNAYAN ANG SARILI KO SA KANILA. NAG-AARAL AKO PARA MAKALAYA".

Dear Kuya Nel,

Ako si Eli Santiago 18 years old na ako ngayon. Isa akong ulila. At ito ang kwento ng buhay ko.

7 years old ako noong nawala ang mga magulang ko sa isang aksidente sa daan. Isang gabi ng malakas na ulan, hindi na sila nakaabot sa bahay. Isang pulis ang tumawag sa amin. Sunod-sunod lang ang nangyari—burol, libing, katahimikan. At pagkatapos nun, wala na akong tahanan.

Dinala ako ng tiyahin kong si Marian sa bahay nila. Akala ko noon, makakahanap ako ng panibagong pamilya. Pero hindi pala lahat ng tinatawag mong “kamag-anak” ay marunong magmahal.

Sa unang gabi pa lang, pinatulog na ako sa attic. Walang kama, walang ilaw, walang init. Matanda na ang bahay, at amoy amag ang kutson. Tuwing gabi, nakatalukbong lang ako ng kumot habang pinakikinggan ang tawanan nila sa baba—kasabay ng sikmurang kumakalam.

Hindi ko alam kung bakit galit sila sa akin. Pero araw-araw, ipinaaalala nila sa akin na hindi ako kanila.

“Maglinis ka muna bago ka pumasok sa eskwela,” sabi ng pinsan kong si Charlie.

“’Di ka naman tunay na kapamilya, huwag kang makisabay,” bulong ng tiyahin ko habang nagsasandok ng pagkain—sa kanila lang.

Pero kahit gano’n, pumasok pa rin ako sa school araw-araw. Wala akong bagong uniporme. Yung sapatos ko, may punit sa gilid, pero nilagyan ko ng pandikit. Madalas, wala akong baon. Pero sa tuwing nasa loob ako ng silid-aralan, para bang ibang mundo. Tahimik. Payapa. Walang sigaw. Walang palo.

Doon ko naisip, “Baka ito ‘yung daan ko palabas.”

Kaya nagsikap ako. Tuwing gabi, kahit pagod, nagsusunog ako ng kilay gamit ang kandilang galing sa simbahan. Ginagamit kong lapis ay putol-putol na, hiniram ko lang sa kaklase. Pero mahalaga sa akin ang bawat letra, bawat numero.

Nag-aaral ako hindi para patunayan ang sarili ko sa kanila.

Nag-aaral ako para makalaya.

Hanggang sa dumating ang huling taon ko sa high school.

Hindi ko inaasahan na tatawagin ang pangalan ko sa harap ng buong paaralan:

“With High Honors—Eli Santiago.”

Tahimik lang ako. Walang palakpak mula sa pamilya. Walang yakap o bulaklak. Pero habang hawak ko ang medalya, naalala ko ang bawat gabi sa attic, ang bawat pinggan na hinugasan ko, ang bawat ulam na hindi ako kasalo.

Tumayo ako sa entablado, ngumiti, at sinabi:

"Salamat sa mga guro kong naniwala. Sa mga kaibigang hindi nanghusga. At sa sarili kong piniling lumaban. Kung ulila ka man, kung katulong ka lang sa bahay ng kamag-anak mo, kung pakiramdam mo wala kang silbi—huwag kang susuko. Puwede ka ring magtagumpay. Hindi mo kailangang mayaman. Hindi mo kailangang buo ang pamilya. Ang kailangan mo lang ay paniniwala sa sarili mo."

Ngayon, nagtatrabaho ako habang nag-aaral sa kolehiyo. Scholar ako. At balang araw, balak kong maging guro—guro ng mga batang katulad ko.

Dahil kung ako, na dating binubulyawan sa attic, ay umabot sa entablado ng karangalan—kaya mo rin.

#lifelessons #lifestory