Sakripisyo.

 "SINAKRIPISYO KO ANG PANGARAP KO PARA SA KINABUKASAN NG KAPATID KO"

PART 1.

Dear Kuya Nel, 

Ako si Donny. 15 years na ang lumipas mula noong araw na binago ang lahat.

6 years old pa lang si Bonny noon. Ako, 16. Puno ng pangarap. Gusto kong maging engineer noon. Gusto kong gumawa ng bahay para kila Mama at Papa. Para kay Bon. Pero ang buhay, marunong magbiro. Minsan, marahas pa.

Isang gabi, umuulan. Biglang may kumatok sa pintuan. Dalawang pulis. Basa ang sombrero, malamig ang boses.

“Pasensya na, anak. Naaksidente ang sasakyan ng mga magulang mo…”

Hindi ko na narinig ang kasunod. Parang naputol ang mundo. Napayuko ako, yakap-yakap si Bon. Umiyak siya. Tumili. Tinawag si Mama. Tinawag si Papa. Pero walang sumagot. Kasi wala na sila.

Kinabukasan, hindi na ako estudyante. Ako na ang naging magulang.

Hindi ko alam kung paano maging tatay. Wala rin akong ideya paano maging nanay. Pero alam kong hindi ko kayang pabayaan si Bon. Sabi nga ni Papa noon, “Ang tunay na lalaki, hindi iniiwan ang pamilya.” Kaya kahit wala na sila, sinikap kong itaguyod ang iniwan nilang pangarap para sa amin.

Pumila ako sa mga kalye para maghanap ng trabaho. Pinagpalit ko ang libro sa pala. Nagta-trabaho ako sa construction tuwing umaga. Sa gabi, nagde-deliver ng tubig. Tuwing may extra, naglilinis ako ng kotse sa tabi ng simbahan. Minsan, sa sobrang pagod, nakakatulog na lang ako sa bangketa, may hawak pang supot ng pandesal para sa almusal namin ni Bon.

Pero hindi ko kailanman pinakita kay Bon kung gaano kahirap. Gusto ko siyang lumaking masaya. Gusto kong kahit papano, maramdaman pa rin niya na bata pa rin siya.

Naalala ko nung Grade 6 siya, kailangan nila ng project—model ng solar system. Wala kaming pambili ng styrofoam. Kaya kumuha ako ng lumang bola, at mga tansan. Gamit ang panali ng walis, nilagyan ko ng kulay at tinahi ko ng sinulid. Kinabukasan, proud na proud siyang naglakad papasok ng eskwela, hawak-hawak ang project namin.

Sabi niya, “Kuya, ikaw ang pinaka-astig na tatay at nanay sa mundo.”

Doon ako halos maiyak.

Ngayon, graduating na si Bon sa Nursing. Siya pa ang magna cum laude. Sa huling recognition day niya, ako ang nagsabit ng medalya. Naka-barong pa ako, hiniram ko lang. Habang naglalakad siya paakyat ng entablado, para akong naluluha na hindi maintindihan. Hindi dahil sa lungkot—kundi sa tagumpay.

Habang tinatawag ang pangalan niya, parang umuugong sa tenga ko ang boses ni Papa:

"Anak, pag ikaw ang bumitaw, sino ang aakay?"

Hindi ako bumitaw. At ngayon, si Bon na ang mag-aakay sa akin.

Hindi ako nakatapos ng pag-aaral. Pero may nagtapos dahil sa akin.

Hindi ako naging engineer. Pero naitayo ko ang pundasyon ng buhay ng kapatid ko.

Hindi ako naging doktor. Pero araw-araw kong ginamot ang sugat ng pagkulila at gutom.

Ako si Don. Isang ordinaryong tao. Pero para kay Bon, ako ang dahilan kung bakit siya narito ngayon.

At para sa akin, sapat na ‘yon.

PART 2.

Akala ko noong nagtapos si Bon sa kolehiyo, doon na matatapos ang lahat ng sakripisyo. Pero ang totoo, doon pa lang nagsimula ang bagong yugto ng buhay ko.

Minsang umuupo kami ni Bon sa terrace ng bahay nila, sabi niya,

"Kuya, tapos na ang tungkulin mo sa akin. Panahon na para tuparin mo naman ang pangarap mo."

Natawa lang ako. "Matanda na ako, Bon. Huli na siguro para diyan."

Pero pinilit niya ako. Sabi niya, kahit huli na, hindi ibig sabihin ay wala nang pagkakataon.

Kaya nag-enroll ako sa TESDA. Oo, si Don—ang dating construction worker, kargador, at tagalinis—bumalik sa pag-aaral. Medyo nakakahiya sa una. Katabi ko sa klase, mga batang halos kasing-edad na ng anak ng kaibigan ko. Pero pinangatawanan ko. Kasi ngayon, ginagawa ko na 'to hindi lang para sa iba—ginagawa ko na ‘to para sa sarili ko.

Nag-aral ako ng Electrical Installation and Maintenance. Mahirap sa simula—lalo na’t matagal na akong di humawak ng libro. Pero tuwing napapagod ako, naaalala ko ang batang si Bon, na minsan, umiyak sa gabi at humingi ng gatas. At ang sarili kong mga gabi ng gutom, para lang siya may makain.

Pagkatapos ng ilang buwan, nakatapos ako. May hawak akong certificate, may larawan akong nakangiti, may diploma ako na hindi lang papel kundi simbolo ng panibagong simula.

Ngayon, may sarili na akong maliit na repair shop. Ako na ang tinatawag ng mga tao kapag may problema sa kuryente. Hindi man ako engineer, pero ako ang gumagawa ng ayos sa bahay ng iba—at sa sarili kong buhay.

At higit sa lahat, nakilala ko rin ang isang babae—hindi ko inaasahan, pero binigyan ako ng pagkakataon ng tadhana na magmahal at mahalin. Nag-asawa ako sa edad na hindi na ako tinatanong kung “kailan ka mag-aasawa?” kundi “sigurado ka pa ba?” Pero oo, sigurado ako.

Masaya ako ngayon. May tahanan na rin ako. May negosyo. At may kapatid akong doktor na may sariling pamilya.

Sabi nila, ang bayani daw, 'yung handang magsakripisyo. Pero para sa akin, ang tunay na bayani ay 'yung kahit ilang beses na ipinagpaliban ang sarili, natutong bumalik at lumaban para sa pangarap—kahit pa huli na sa tingin ng iba.

Ako si Don. At sa wakas… natupad ko rin ang pangarap ko.

#inspirationalstory #lifestories #motivationalstory