Mula kalsada patungo sa Bangko

 "Mula Kalsada Hanggang Bangko"

Petsa: Mayo 11, 2025

Dear Kuya Nel,

Ako po si Roy, 26 years old, at isa na ngayong empleyado sa isang bangko. Matagal ko na pong gustong ikuwento ang buhay ko, hindi dahil gusto kong kaawaan, kundi dahil alam kong may mga batang katulad ko noon na kailangang makarinig na posible pa rin ang pangarap kahit gaano kahirap ang buhay.

Lumaki po akong walang ama. Umalis siya nung maliit pa ako at hindi na bumalik. Si Nanay ang bumuhay sa amin. Labandera siya. Minsan, sumasama rin siya sa pagtitinda sa palengke o naglilinis ng bahay ng ibang tao, kahit anong pwedeng pagkakitaan. May dalawa pa akong kapatid na maliliit, kaya mula bata, ako na ang tumayong tatay at kuya.

Ako po ang gumigising sa kanila, nagluluto, nagpapakain, at nagpapaligo bago pumasok. Kaya palagi po akong late sa school. Minsan, hindi ko na napipigilan, nakakatulog ako sa klase. Tinawag ako ng principal namin noon. Sabi niya, “Roy, napapansin kong palagi kang pagod.” Hindi ko po alam kung iiyak ako o matatawa noon. Ang gusto ko lang sabihin, “Ma’am, kasi hindi lang po ako estudyante. Ate rin po ako, kuya, tatay, at minsan nanay.”

Pagkatapos po ng klase, naglalako ako ng candy, sigarilyo, at kahit ano pong pwedeng ibenta. Sa kanto, sa terminal, minsan sa tapat ng sabungan. Kahit pagod sa klase, kailangang magbenta. Kasi kung hindi, wala kaming ulam. Minsan asin lang. Minsan wala talaga.

Naranasan ko pong mabuli. Luma ang bag ko, kupas ang uniform ko, butas ang sapatos ko. Wala akong baon, habang ang mga kaklase ko may chickenjoy o hotdog. Naiingit ako. Pero tiniis ko. Kasi sabi ko sa sarili ko, “Hindi ‘to habang buhay. Magtatapos ako. Para kay Nanay. Para sa mga kapatid ko.”

Hanggang dumating ang isang taon na halos sumuko na ako. Nasira ang bahay namin dahil sa bagyo. Wala kaming matulugan. Sa trapal lang kami tumira. Pero pumasok pa rin ako kinabukasan. Basa ang sapatos. Walang ligo. Pero may pangarap pa rin.

At ngayon po, Kuya Nel, nandito na ako. May ID card na ng bangko ang dating batang tagabenta ng sigarilyo. May sweldo na akong pwedeng iabot kay Nanay. Napag-aaral ko na ang mga kapatid ko.

Pero sa lahat ng tagumpay ko, ang pinakaimportanteng bahagi ay ito, hindi ako bumitaw. Kahit pagod, kahit gutom, kahit binubuli, kahit walang-wala, lumaban ako.

Kaya ngayong Mother’s Day, itong sulat na ito, iaalay ko kay Nanay, ang babaeng hindi sumuko sa amin. At sa mga batang katulad ko noon: Walang imposible kung may dahilan kang lumaban.

Nagpapasalamat,

-Roy (sender)